Κίτρινη σκωρίαση

Κίτρινη σκωρίαση

Παθογόνο αίτιο: Puccinia striiformis Westend.
Η σκωρίαση αυτή είναι αυτόοικη. Προκαλεί κηλίδες ή λωρίδες με φλύκταινες(0.1-0.2mm) που σχηματίζουν αλυσίδες ανάμεσα στα νεύρα του φύλλου. Οι φλύκταινες έχουν χρώμα κίτρινο ή πορτοκαλί και αργότερα αποκτούν μαύρες κηλίδες. Στα φύλλα δημιουργούνται νεκρωτικές ή χλωρωτικές κηλίδες.

Ξενιστές: Σιτάρι, κριθάρι, σίκαλη, triticale, και πολλά καλλιεργούμενα και μη αγρωστώδη.

Διάδοση και σημασία:

Η ασθένεια απαντάται στο Δυτικό μέρος των Η.Π.Α. και τις κρύες περιοχές της Αργεντινής, της Ευρώπης, της Κίνας, της Ιαπωνίας, της Ινδίας, της Νέας Ζηλανδίας, της Ολλανδίας, και της Μαύρης Θάλασσας στη Ρουμανία. Ο μύκητας προκαλεί ζημίες στα σποριόφυτα, στα φύλλα, στο βλαστό, στους κολεούς και στη ταξιανθία. Η προσβολή σε νεαρό στάδιο προκαλεί μείωση της ανάπτυξης του ριζικού συστήματος και του βλαστού. Παρατηρείται επίσης μείωση του μεγέθους και του αριθμού των στάχεων.
Οι πρώιμες προσβολές εξασθενούν το ριζικό σύστημα με αποτέλεσμα το φυτό αργότερα να μην αντέχει στον δυνατό αέρα. Οι όψιμες προσβολές καταστρέφουν το φύλλωμα.
Σε έντονες προσβολές τα φυτά μαραίνονται και το χωράφι έχει τα ίδια συμπτώματα που θα είχε μετά από ξηρασία. Τα ρούχα μετά την είσοδο στο χωράφι αποκτούν κίτρινο-καφέ χρώμα από τα κολλώδη ουρεοδοσπόρια.
Το έδαφος αποκτά κίτρινο χρώμα από τα σπόρια.



Συμπτώματα:


Όπως σε όλες τις σκωριάσεις, έτσι και σε αυτή τα συμπτώματα των φυτών διαφέρουν ανάλογα το στάδιο του βιολογικού κύκλου στο οποίο βρίσκεται η ασθένεια. Το πρώτο σύμπτωμα είναι η εμφάνιση μικρών κίτρινων επιμηκών φλυκταινών που είναι τοποθετημένες στη σειρά πάνω στα φύλλα . Αυτές οι σειρές από φλύκταινες μοιάζουν με τρυπήματα ραπτομηχανής. Όταν οι φλύκταινες ωριμάσουν, ανοίγουν και ελευθερώνουν μεγάλο αριθμό κίτρινων-πορτοκαλί ουρεοδοσπορίων. Σε πολλές ποικιλίες, οι φλύκταινες σχηματίζουν μακριές στενές κίτρινες λωρίδες πάνω στα φύλλα, τους κολεούς και τους στάχυς. Τα φυτά όταν ωριμάσουν στρεσάρονται και οι ιστοί τους παίρνουν καφέ χρώμα και στεγνώνουν. Γενικά αποκτούν μία καψαλισμένη και στεγνή εμφάνιση.







Βιολογικός κύκλος:
Τα ουρεοδοσπόρια διαιωνίζουν το μύκητα προσβάλλοντας πράσινους ιστούς από φυτά εθελοντές ή από διπλανές καλλιέργειες σιταριού. Τα ουρεοδοσπόρια χάνουν τη ζωτικότητά τους σε θερμοκρασίες πάνω από 12 °C. Η βλαστικότητα τους είναι μέγιστη από 5 ° μέχρι 12 °C, με όρια το 0 και τους 19 °C. Προσβολή μπορεί να γίνει και το χειμώνα αφού το μυκήλιο παραμένει ζωντανό μέχρι τους -5 °C. Η ασθένεια εξαπλώνεται ταχέως όταν επικρατεί υγρός καιρός και θερμοκρασία από τους 10 ° έως τους 13° C . Το παθογόνο μπορεί να ολοκληρώσει πολλούς βιολογικούς κύκλους μέσα σε μία σεζόν αφού ο χρόνος από την μόλυνση έως τη παραγωγή σπορίων είναι 8 ημέρες.


Καταπολέμηση:
Η αποφυγή της χρονικής επικάλυψης των καλλιεργειών είναι ένας καλλιεργητικός τρόπος καταπολέμησης της ασθένειας. Επίσης πρέπει να αποφεύγεται η πρώιμη σπορά , να επιλέγονται πρώιμες ποικιλίες και να γίνεται καλό όργωμα της καλαμιάς.

Οι ανθεκτικές ποικιλίες είναι επίσης καλή λύση. Επίσης αποτελεσματική είναι και η αύξηση της παραλλακτικότητας στον αγρό με την χρήση τουλάχιστον δύο ποικιλιών.

Η χημική καταπολέμηση χρησιμοποιείται ευρέως και με μεγάλη επιτυχία. Τα άλατα του νικελίου και τα διασυστηματικά μυκητοκτόνα όπως το oxycarboxim έχουν μέτρια αποτελέσματα. Οι αναστολής της βιοσύνθεσης της εργοστερόλης (EBIs) είναι πολύ αποτελεσματικοί (diclobutrazol, fenpropimorph, triadimefon, triadimenol, propiconazole)

Ο χρόνος εφαρμογής είναι μία πολύ κρίσιμη και δύσκολη απόφαση. Ψεκασμός σε πρώιμο στάδιο μπορεί να σταματήσει μια έξαρση αν δεν επακολουθήσει κρύος και υγρός καιρός. Αν όμως ψεκάσουμε νωρίς οι όψιμες προσβολές μπορεί να προκαλέσουν σοβαρές ζημιές.


πηγη plantprotection.hu